25.8.09

humbug


Arctic Monkeys'in yeni albumu dun itibariyle ingilterede cikmis bulunuyor. Oncelikle belirtmek gerekli ki produktor olarak Josh Homme adini ilk duydugumda oldukca sasirmistim. sonrasinda bu birliktelikten nasil birsey dogar diye kafamda kurgulamaya basladigim siralarda cikan ilk single 'Crying Lightning' dusuncelerimi hemen hemen dogrular nitelikteydi. Resmen kapkara bir golge gibi cokmus Josh efendi gencecik cocuklarin ustune, etkisi en fazla bu kadar olabilirdi heralde. Hemen hemen her sarkida varligini ve parmaginin degdigini bagirta bagirta hissettiriyor. Olumsuz anlamda soyledigim birsey degil tabi bu ancak bircok kisinin ozellikle de teenagerlarimizin hosuna gitmeyecegi kesin.

Yer yer bildigimiz eski hallerine selam etseler yada belkide ellerinde olmadan kaysalarda, genel olarak degisim muazzam boyutlarda desem abartmis olmam. Sevenlerinin alismasi oldukca zaman alir bu albume, daha ilk dinleyiste artik farkli bir yola saptiklarini belli ediyorlar. Aslinda bu degisimin kacinilmaz oldugunun da kabul edilmesi gerekiyor, zaten nereye kadar gidebilirlerdi eski halleriyle?, ben memnun kaldim acikcasi.

Ilk dinleyiste "iste bu, bu sarkiyi 10 kere ust uste dinlemek istiyorum" dedirtecek, hepsinden birkac adim one cikan bir parca yok albumde (en azindan benim icin) ancak bir butun olarak basarili ki zaten olumlu olanda bu butunluk ve albumun sarki atlamadan kendini dinletebilmesi. Zamanla aradan siyrilanlar olacaktir elbette. Simdilik albumun acilisini yapan 'My Propeller' ve kapatan 'The Jeweller's Hands' ilkler olmaya adaylar. Josh Homme'a donersek bu sinavi da basariyla atlatmis bana gore, bakalim Them Crooked Vultures muhabbeti nereye baglanacak.

1 yorum:

Adsız dedi ki...

önceki albümlerini oldukça itici bulmama karşın bu albümdeki bazı şarkıların hastası oldum ve bunun tek sorumlusu josh homme'dur. baştan sona etkisini hissedebiliyorsunuz. queens of the stone age kadar sert olmasa da qosta'miş gibi tınlayan riffler, melodiler bütün albüm boyunca karşınıza çıkıyor.