90larin ozellikle ilk yarisinin rockstarlari arasinda o donem icin 'once hangisi nallari diker?' diye bir anket yapilmis olsaydi Scott Weiland rahatlikla zirveye oynardi heralde. Kimler gitti adam hala sarki soyluyor ve kivirtiyor. Sevenlerinin duymak istedigi haberi de vermis ve gecen sene cesitli konserler serisi icin tekrar biraraya gelen Stone Temple Pilots'in turne sonrasinda yeniden studyoya girecegini aciklamis. Aksi yonde o kadar caba sarfetmesine ragmen israrla hayatta kalmasini takdir etmekle birlikte ezelden beri hep icime sinmeyen bir samimiyetsizlik oldugunu dusunmusumdur Weiland'da, 2010 tarihli bir stp albumunden de hicbir beklentim yok acikcasi, yine de ilgililere duyurulur.
1 yorum:
bu albüm, bir iki şarkı dışında (ki onlar da fazlasıyla kendini tekrar ediyor) tamamen bir hayal kırıklığı. önce alice in chains'in black gives way to blue ile yaptığı efsanevi geri dönüş, sonra da pearl jam'in backspacer'ının verdiği gazla fazla ümitlenmiştim bu albüm için. tek iyi tarafı, dean deleo lead gitar tekniklerini fazlasıyla geliştirmiş. fakat sololar fazla slashimsi tınlıyor. velvet revolver'ın stone temple pilots'a benzediğini düşünürken, tam tersini de düşünmeye gönlüm razı olmuyor ve kafam karışıyor. anladığım kadarıyla, weiland iki grupta da fazlasıyla baskın karakterli(ydi)
Yorum Gönder